بزرگ‌ترین میمون روی زمین حدود یک‌صد هزار سال پیش از بین رفت زیرا نتوانست خود را پس از تغییرات آب و هوایی که غذای مورد علاقه‌اش یعنی میوه‌های جنگلی را از بین برد به خوردن علف عادت دهد.

به گزارش گاردین، جیگانتوپیتکوس، پنج برابر یک انسان بالغ وزن داشت و قدش به حدود ۳ متر می‌رسید. تقریباً یک میلیون سال پیش، این حیوان عظیم‌الجثه در جنگل‌های نیمه‌استوایی جنوب چین و جنوب شرقی آسیا می‌زیست.

تاکنون تقریباً هیچ اطلاعاتی در مورد شکل آناتومی و رفتارهای این حیوان به دست نیامده است. تنها چهار قسمت از فسیل آرواره پایینی‌اش موجود است.

هرو بوکرنس محقق دانشگاه «توبینگن» آلمان می‌گوید: «این بقایای جزیی بسیارناکافی هستند که بگوییم این حیوان دوپا بوده است یا چهارپا و اینکه بخش‌های بدنش به چه صورتی بوده‌اند.»

در همین حال، دیلی میل گزارش داد دانشمندان مرکز تکامل انسانی و دیرینه‌شناسی درتوبینگن به همراه موسسه تحقیقات فرانکفورت مینای دندان به‌جا مانده از این حیوان را بررسی کردند تا نشان دهند که این راسته از جانوران محدود به نواحی جنگلی بوده‌اند.

ابعاد این جانور از ۱٫۸ متر تا ۳ متر و وزنش از ۲۲۰ کیلوگرم تا ۵۰۰ کیلوگرم متغیر است. نظریه‌های متعددی در مورد تغذیه این میمون وجود دارد. برخی دانشمندان عقیده دارند کاملاً گیاه‌خوار بوده است در حالی که برخی دیگر عقیده دارند گوشت‌خوار هم است.

اورانگوتان نزدیک‌ترین خویشاوند جیگانتوپیتکوس است اما اینکه آیا جیگانتوپیتکوس رنگ پوستی قرمز طلایی شبیه اورانگوتان داشته است یا مثل گوریل سیاه بوده است نامشخص است.

با آزمایش تغییرات جزیی در ایزوتوپ کربن یافته شده در فسیل دندان، دانشمندان نشان دادند که این حیوان بسیار کهن فقط در جنگل‌ها می‌زیسته است و یک گیاه‌خوار صرف بوده است.

این ویژگی‌ها مشکلی برای جیگانتوپیتکوس به وجود نیاورده بود تا اینکه عصر یخبندان از حدود ۲٫۶ میلیون سال تا ۱۲۰۰۰ سال پیش زمین را تحت تأثیر قرار داد.

طبق نظر بوکرنس طبیعت، تکامل، و شاید خودداری از خوردن غذاهای جدید، باعث نابودی میمون عظیم‌الجثه گردید. وی می‌گوید: «احتمالاً جیگانتوپیتکوس به دلیل جثه بزرگش به مقدار زیادی غذا نیاز داشته است. در طول پلیستوسن - دوران چهارم زمین‌شناسی که از ۱.۸ میلیون سال پیش تا ۱۰ هزار سال پیش ادامه داشت – مناطق جنگلی یکی پس از دیگری به علفزار تبدیل شدند که از ذخیره ناکافی غذایی برخوردار بودند.»

نتیجه این تحقیق که قرار است در یک نشریه علمی تخصصی به نام Quaternary International منتشر شود بیان می‌کند «جیگانتوپیتکوس احتمالاً دارای انعطاف‌پذیری زیست بومی نبوده و فاقد توانایی فیزیولوژیک برای دوام آوردن در برابر سختی‌ها و کمبود غذا بوده است.»

دانشمندان می‌گویند تبار ژنتیک مردم اروپایی «پیچیده‌تر» از آن ‪چیزی است که پیشتر تصور می‌شد.

به گزارش خبرگزاری رویترز، در عصر یخبندان گروهی از اهالی سیبری که با نخستین ساکنان قاره آمریکا نیز نسبت خویشاوندی داشتند با جمعیت‌های باستانی ماقبل تاریخ در اروپا برخورد کردند و «ردپای» خود را بر «دی‌ اِن اِی» اروپایی‌ها برجای گذاشتند.

این پژوهشگران در گزارش نتایج تحقیق خود - که در نشریه «نیچر» به چاپ رسید - تصریح کردند که پیش از این تصور می‌شد که اروپایی‌ها از تبار «دو گروه دیگر جمعیتی» هستند. بر این اساس، نخستین گروه مردمان شکارچی-گردآورنده (میوه چین) از اروپای غربی بودند که از ۴۰۰۰۰ سال پیش - و نخستین باری که نوع بشر به این قاره پا گذاشت - در آنجا سکنی گزیده بودند. دومین گروه نیز کشاورزانی بودند که حدود ۷۰۰۰ سال پیش از ناحیه‌ای به اروپا کوچیده بودند که امروز بخش‌هایی از سوریه، ترکیه و عراق را شامل می‌شود.

دانشمندان در پژوهش جدید توالی ژنوم یک کشاورز که حدود ۷۰۰۰ سال پیش در آلمان زندگی می‌کرد و هشت انسان شکارچی-گردآوردنده که حدود ۸۰۰۰ سال پیش در لوکزامبورگ و سوئد زندگی می‌کردند را تعیین کردند. در مرحله بعد نتایج را با داده‌های مشابه مربوط به ۲۳۴۵ ساکن امروزی اروپا مقایسه کردند.

لوسیف لازاریدیس، پژوهشگر مقطع فوق دکتری در دانشگاه علوم پزشکی هاروارد در همین باره گفت: «تحقیق ما به دقت نشان داد که تبار اروپایی‌ها پیچیده‌تر از آن چیزی است که پیشتر تصور می‌کردیم.»

این پژوهشگر همچنین افزود: «به نظر می‌رسد که اروپایی‌ها - که امروزه اغلب یک گروه واحد تلقی می‌شوند - در واقع تاریخچه پیچیده‌ای در گذشته خود دارند و دست کم سه گروه مردم مختلف با اختلاط نژادی خود اروپایی‌های امروزی را به وجود آورده‌اند.»

آنچه بسیار جالب توجه است «تقریباً تمامی اروپایی‌های شرکت کننده در این آزمایش از تبار هر سه گروه این مردمان باستانی بوده‌اند.» اوراسیایی‌های شمالی در دوردست تاریخ «۲۰ درصد» از ژنتیک اروپایی‌های امروز را به یادگار گذاشتند که، به گفته دانشمندان، «این میزان کوچکترین میزان تأثیر در بین سه گروه نیاکانی اروپایی‌ها» است.

همچنین بررسی ژنتیکی اهالی اروپای شمالی، به ویژه در کشور‌های حاشیه دریای بالتیک، نشان‌ می‌دهد که این گروه بیشترین قرابت را با نیاکان شکارچی-گردآوردنده اروپای غربی دارند.

در جنوب اروپا، اما، ساکنان امروزی از جهت ژنتیک بیشتر به نیاکان کشاورز نزدیک هستند، به نحوی که تا ۹۰ درصد «دی اِن اِی» اهالی ناحیه ساردنیا در غرب ایتالیا به این گروه برمی‌گردد.

این کشاورزان که از خاورمیانه به اروپا آمدند توانایی‌های جدیدی با خود به این منطقه آوردند، اهلی‌ کردن حیوانات از جمله خوک و گاو، کاشت انواع محصولات زراعی از گندم تا جو، نخود و عدس و استفاده از داس سنگی برای جمع‌آوری محصول از دیگر سوغات‌های این مردم بوده است. 

یوهانس کراوس، یکی دیگر از اعضای گروه پژوهشی و متخصص علم ژنتیک در دانشگاه توبینگن،‌ نیز با مهم خواندن نقش اوراسیایی‌ها در گذشته اروپایی‌های امروزی تأکید کرد که اوراسیایی‌های شمالی «حلقه ارتباطی اروپایی‌های امروزی و بومی‌های آمریکایی‌ هستند.»

در بخش دیگری از گزارش فوق توضیح داده شده که اوراسیایی‌های باستان نه تنها با اروپایی‌های قدیم زاد و ولد کرده‌اند بلکه حدود ۱۵۰۰۰ سال پیش با طی مسیری یخبندان بین سیبری و آلاسکا وارد هر دو قاره آمریکای شمالی و جنوبی شده و در سرتاسر آن سرزمین‌ها نیز پخش شدند.